Budynek powstał w pierwszej połowie XVII w. Początkowo był to jednoprzestrzenny sześcian będący salą modlitw. W latach 30 XVII w. dodane zostały dwa niższe aneksy dla kobiet (babińce). Ściany zewnętrzne i wewnętrzne oraz fundamenty są murowane z cegły ceramicznei palonej. Ściany zostały obustronnie otynkowane. Typ renesansu lubelskiego można odnaleźć w dekoracji sztukatorskiej znajdującej się w sklepieniu sali modlitewnej. Sklepienie owo jest sferyczne z parzystymi lunetami w narożach. Babińce zostały przesklepione kolebką krzyżową. Dach nad salą modlitw jest pogrążony, a nad babińcami jednospadowy. Obiekt skonstruowany na planie prostokąta, jednokondygnacyjny. Elewacja dwuosiowa, jej dekoracja jest w typie toskańskim. Attyka z polichronowym cokołem zdobi całość.
Materiały tekstowe zamieszczone na karcie zabytku są własnością Urzedu Miasta i ich ponowna publikacja w części lub całości wymaga zgody Urzędu.